Abilene, Tx

Vinden jullie lezertjes toch al dat we een belachelijk tempo hebben, vandaag slaat alles. Zevenhonderdzestig kilometertjes. En toch klopt het wel met het landschap. Zodra we de Interstate verlaten, een mijl of zestig buiten Albuquerque, begint een tomeloze leegte.




En ja, als je daar twee uur lang vol verbazing doorheen schuift, zonder enige inspanning, want er zijn geen bochten en er is geen verkeer, dus de chauffeur hoeft letterlijk niets anders meer te doen dan zijn stuur recht houden, de voeten desnoods op het dashboard, nee moeder, schrik niet, niet echt, oh nee, mijn moeder leest het niet, bij gebrek aan computer, ja, dan ben je opeens in Texas.




Texas begint met opgeruimde bebouwing, vergeleken met de in elkaar gezakte zooi van New Mexico, waar de leegte heel af en toe wordt onderbroken door uitgestorven dorpjes met voorheen vier benzinestations en veertig inwoners. Hier blijkt het braakliggende niets opeens veranderd in groene platte velden vol gewas. Ha, we zijn terug in de Noordoostpolder. Het voelt vertrouwd, maar ook hier blijf je probleemloos mijl aan mijl rijgen. Dan blijkt voorbij het dorpje Post




opeens dat de polder een plateau was. We kijken uit over een nieuwe, lager gelegen vlakte waarin van landbouw geen sprake meer is. Noordwest Texas is een polder in de lucht.