Burgertrots

Voor ons huis is een oudere meneer zijn Toyota Starlet aan het uitgraven. Ik pak de schuiver en ga hem helpen. Er is vannacht vijf centimeter bijgekomen, wat het totaal brengt op ruwweg vijfentwintig. Het pad op het trottoir dat we schoon houden wordt smaller en smaller. Waar naartoe met de nieuwe sneeuw? Je kunt het niet tussen de geparkeerde auto's blijven gooien. Ik schep het maar in de voortuin.

De meneer kwettert er vrolijk op los. Niets zo gezellig als gedeelde ellende, vooral wanneer die ellende appelleert aan de kleine jongetjes die in mannen nu een maal schuilgaan. Hij vertelt dat de sneeuwschuivers zijn uitverkocht. Mijn exemplaar, van stevig ijzer, is de allerbeste van de buurt. Ik laat hem buiten staan, zodat Coen van hierboven hem ook kan gebruiken. Je moet hem wel een beetje verstoppen, zei Coen gisteren. Sindsdien ligt de schuiver verstopt achter de groenbak, zodat je hem vanaf de straat niet kunt zien liggen.

De postbode komt langs, met een wagentje op drie wielen. Hij bewondert ons stoepje en vertelt met een zwaar Frans accent dat bijna niemand meer de stoep veegt. Ja, ik doe het ook alleen maar omdat Coen het anders met zijn rooie hoofd helemaal alleen gaat doen, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik glim van burgertrots.