Aanstellerij

Gisteravond zagen we de eerste helft van de Oostenrijkse film "Revanche". Nooit van gehoord? Ik ook niet. Het vreemde aan de film is dat ik voor het eerst heel duidelijk heb gezien dat een film zich aanstelt.

Natuurlijk, aanstellerige films zijn er genoeg. Neem Tarantino, neem een willekeurige reclamefilmer als Ridley Scott. Maar daar is het op zijn plaats. Naar Kill Bill ga je niet uit verlangen naar subtiele vormen van rustig drama. Spetteren graag! Ja, bedankt, lekker!

Maar in "Revanche" duikt al direct een beeld op van twee personages in een kamer dat een van hen onscherp houdt. Er is voor die geringe scherptediepte geen enkele goede reden te bedenken. Het is alleen aanstellerij.

Verderop rijden we achter een motorfiets door het bos. Het is een spannend shot. We verwachten niet echt dat er iets gaat gebeuren, omdat het zich aandient als een tussenshot dat twee sequenties verbindt, maar je weet het nooit. Dan, als de motorrijder om een nieuwe bocht uit het kader rijdt, gaat de beweging van de camera rechtdoor totdat we in het bos een crucifix ontwaren. Ongetwijfeld heel betekenisvol. Het beeld voorspelt iets.

Het is, wat een lekker woord is het toch, gewoon aanstellerij.