Kroost

Al heel lang, een jaar of tien, heb ik mijn kinderen niet gezien. Anna is nu 23, Joost is 21. Het zijn zaken waar je niet gemakkelijk over praat, omdat er vlak onder het oppervlak van de normaliteit veel te veel emotie schuilgaat. Het is overigens fijn dat het schuilgaat, want dat maakt dagelijks leven mogelijk, dragelijk en volstrekt normaal. Mijn kinderen vinden dat ik alles fout heb gedaan.

Ik geef ze achter elkaar honderd keer gelijk. Het kost me immers moeite om de grootste te zijn, want ik ben nog heel erg klein. Acht jaar, veel verder kom ik niet. Ik zeur en zanik over schuld, en dat die vooral niet van mij is. Kinderachtig. Mea culpa.

Misschien lezen ze dit wel. Ik weet het niet.

Deze week kreeg ik na lange radiostilte van zowel Anna als Joost heel snel antwoord op een mailtje met een simpele vraag. Dat is voor jongetjes van acht heel prettig.

Voor slecht geschoren kale bebrilde mannen van vijftig ook.