Scene, oh nee, toch niet.

De film is tien minuten oud. Er is verliefd en getrouwd en Carice krijgt kanker. Deze film houdt van opschieten. Er is geen tijd voor scenes, we moeten het doen met shots. Modieuze nietszeggende plaatjes van mensen en omstandigheden die ons volledig koud laten, af en toe begeleid door een werkelijk tenenkrommende voice-over. Komt een vrouw bij de dokter. Nou en?

Aan het eind klopt het heel even, want dan is Pierre Bokma in beeld. Maar dat Carice haar normale best doet is niet voldoende. Hoe help je je acteurs om zeep? Door ze geen enkele, letterlijk geen enkele scene te geven waarin ze mogen spelen. Alles is cliché. Alles deugt dus.

Wat een gruwelijke verschrikkelijke afgrijselijk slechte film. Nee, dat is nog teveel eer.