Spijker (roestig)

Eerste Kerstdag gaat geruisloos voorbij. Ik bel met mijn broer Jaap, die zesenzestig wordt. Ik ben vijftig, wat ook best oud is. We wankelen naar de videotheek, inwendig scheldend op alle buurtbewoners die hun stoepje niet schoonhouden. De dagenlang aangetrapte sneeuwlaag verandert nu het bijna dooit in een verraderlijke bultige ijsvlakte. Had het even opzijgeschoven toen het nog kon. Bedankt, voor niks.

Bij de videotheek bewonderen we de lekkage. Barbara, gestoken in een bevallig kerstjurkje, licht het aantal emmers toe: bovenbuurvrouw, niet al te helder, aanhechting balkon, smeltwater. Drup drup. Juist ja. Ze blijft er bij lachen. Ach, Barbara lacht altijd.

We huren seizoen zeven van de onvolprezen en af en toe zeer matige serie die vierentwintig heet. Jack Bauer! En ja hoor, wanneer we besluiten om één aflevering te bekijken worden het er vanzelf zes. Tijdens de laatste valt Willemijn een heel klein beetje in slaap. Ik draai het slot nog een keer. Kijk! Oh ja.

Later, of eigenlijk nu, klinkt er muziek uit de kleine oortjes die aan het eind van een wit draadje aan de zijkanten van mijn hoofd bungelen. Zal ik verklappen wat? Nee, Bach is het niet.

Tom Waits, Kentucky Avenue:

Then we'll spit on Ronnie Arnold and flip him the bird
And slash the tires on the school bus, now don't say a word
I'll take a rusty nail and scratch your initials in my arm
And I'll show you how to sneak up on the roof of the drugstore
I'll take the spokes from your wheelchair and a magpie's wings
And I'll tie 'em to your shoulders and your feet
I'll steal a hacksaw from my dad and cut the braces off your legs
And we'll bury them tonight out in the cornfield
Just put a church key in your pocket, we'll hop that freight train in the hall
We'll slide all the way down the drain to New Orleans in the fall

Vrolijke kerst!