Lieve lezers

Ik ben verbijsterd over jullie trouwhartigheid. De afgelopen maand, waarin ik nul woorden heb geschreven op deze dorre plek, waren er vijfentwintighonderd bezoekers. Allemaal teleurgesteld. Het spijt me.

Lieve lezers, houd er toch mee op. Ik heb geen enkele aandrang meer om te bloggen. Sterker nog, ik ben bevrijd van de zelfopgelegde plicht om daags of tweedaags iets te melden. En bovendien, zoals mijn neef Niels onlangs zei, mijn weblog begon te vervallen in herhaling. Zo is het. Het is voorbij.

Bedankt.

Katholiek

We zien het begin van The Passion, een live-tv-programma uit Gouda. Ze gaan Pasen doen, of alleen Goede Vrijdag, dat is me in de vooraankondiging niet duidelijk geworden. De titel doet het laatste vermoeden. Het spektakel is een samenwerking van de Evangelische Omroep en de RKK.

Er lopen mensen over straat. Ze kijken ernstig. In beeld is tevens een fraaie dame die ons vertelt dat er voor dit programma niet alleen christenen zijn samengekomen, maar ook katholieken en ...

De EO en de RKK. Samen. Niet alleen christenen, maar ook katholieken.

Zucht.

Zap.

ps: zie ook deze

No photo!

We betreden de kapel en worden onmiddellijk uitgescholden. Doorlopen stelletje lamzakken, doorlopen. Dan wordt het stil en begint de herrie.

Er staan drie suppoosten te zwijgen. Ze overzien een deinende, fotograferende, gesticulerende, luid kwetterende menigte. Ik kijk verbijsterd naar wat er gebeurt. De vorige keer dat ik hier was werd de lens zo ongeveer van je camera gerukt, werden geheugenkaarten ruw gewist, werden telelenzen met satanisch genoegen door strottehoofden ... ik overdrijf.

Wat is er gebeurd? Zijn ze de Japanners zat? De Sixtijnse Kapel is gerestaureerd met geld uit Tokyo en als tegenprestaties kregen ze daarginder alle revenuen van het beeldrecht. Is het contract verlopen?

Na een minuut of vijf beginnen de suppoosten op luide toon te kafferen: No photo! Silence! Het duurt dertien seconden en dan herneemt de meute zijn normale gedrag. Het kan de mannen in het zwart geen zier schelen. Ze voldoen elke vijf minuten aan hun contractuele plicht. En verder zoekt u het toch gewoon lekker uit.

Klik klik klik, zeggen de sluiters. Ik film het plafond. Het is onhandig ver boven mijn hoofd. Het zal wel onscherp zijn. De voor-vorige keer dat ik hier was filmde ik heel stiekem. De opname bleek zo slecht dat ik voor de Romefilm mijn toevlucht moest zoeken tot de poster van de handreiking die in lokaal vijftien hing. Daar heeft nooit een haan naar gekraaid.

No photo's!! Ach, het is toch allemaal onscherp en gebrekkig.

Risicoloos

Nogmaals de schietpartij in Alphen. Een verwarde jongeman met toegang tot stevig wapentuig schiet zes vreemden dood alvorens de hand aan zichzelf te slaan. Vanavond, in Pauw en Witteman, wordt de vertegenwoordiger van de schietverenigingen onder vuur genomen. De wet moet aangepast, vinden de gesprekspartners. Geen wapens thuis, alleen op de vereniging. De meneer sputtert dat je natuurlijk je wapen kunt halen bij de vereniging om dan alsnog naar het winkelcentrum te rijden. Het helpt niet. Een dame van goede wil suggereert dat de duizenden sportschutters in ons land maar moeten wijken voor het belang van het gemeen. Zes onschuldige doden klagen aan, nietwaar?

Ja, goed idee. Op naar de totaal risicoloze wereld. Demp uit voorzorg alle putten. En laten we, in dezelfde lijn doordenkend, vooral met onmiddellijke ingang alle autoverkeer verbieden. Dat scheelt een slordige zevenhonderd doden per jaar. Daar kan geen schietvereniging tegenop.

Ik ga morgen op de fiets. Helmpje op?

Paranoia

Naar aanleiding van de dodelijke schietpartij in Alphen aan de Rijn gebruikt de deskundige mevrouw die door Twee Vandaag is uitgenodigd om haar licht over de gruwelijke gebeurtenis te laten schijnen de woorden gederailleerd, suïcidaal en paranoia. We zijn in deskundige handen. Wel jammer dat het laatste woord volgens de dame een bijvoeglijk naamwoord is: het valt niet uit te sluiten dat de jongeman die om zich heen schoot paranoia blijkt te zijn.

Paranoïde. Als zelfs de deskundigen het fout gaan doen moeten we de hoop opgeven. Ik kom uit een familie van taalpuristen en kommaneukers. Ik zeg nog steeds Peruviaans, kan je nagaan. Ziel voor mij, vooral omdat ik ook nog griep ben.

Annunciaties

Natuurlijk, zo'n romereis bestaat uit zes uur slaap en achttien uur werk per dag. Vreselijk afzien is ons deel. Ondertussen zijn we in Rome, schijnt de zon en schittert om elke straathoek kolossale cultuur. In mijn geval gaat het vooral om de annunciaties.

Het thema is even simpel als ontroerend. Het meisje ontmoet een engel. De engel is zelfverzekerd en sterk, of eerbiedig en jong. De engel is langgelokt. Een man en een jongen. De maagd is verlegen of zelfbewust. Een verrast meisje of een hemelse vrouw.

In de monumentale deur van de Santa Maria degli Angeli is een vijf jaar oude annunciatie te zien. Het is een beeldhouwwerk, of een relief. Een engel en een meisje. Het meisje buigt, de engel is hoog verheven. Diagonale lijnen in de structuur van de deur verbinden de jongen en de vrouw.

Zwanger zonder sex. Maar ondertussen. Waarom gaat het in de literatuur nooit over de erotische spanning tussen de engel en de vrouw?

Rome

Gisteren staakten de bussen. We liepen van Termini naar de Sint Jan, verder naar het Capitool, de Palatijn op, en tenslotte weer helemaal terug. In de avond reed er een bus naar Navona, maar natuurlijk niet terug. Tegen half twaalf in de avond hadden we een dag lang geen minuut vermorst en zeker twintig kilometer gelopen. Nou, dat zal ik even nameten op Google Earth.

Het is hier geweldig. Blije kindjes, een behoorlijk hotel en schitterend weer. Langs de Tiber staan de bomen in een soort voorzichtig groen. In de bussen stampen we ons naar binnen. De Romeinen zijn het gewend en ondergaan alles gelaten.

Morgen naar de paus, voor een beetje zegen. Je weet maar nooit.

Gepakt

Honderdvijfenzestig gepakte koffers, verdeeld over honderdvijfenzestig woonkamers, slaapkamers, vestibules, verdeeld over drie autobussen, drie luchthavens, drie vliegtuigen, drie stadia van de nacht, en uiteindelijk onverdeeld in die ene open stad. We gaan naar Rome. In drie hotels, dat dan weer wel. Honderdvijfenzestig individuen en één school. Sorghvliet.

Navelstaren

Nee, wanneer je gaat navelstaren is de lol er definitief af. Ik moet het niet over mijn blog hebben, al gaat het me wel en ook heel erg niet aan het hart. Wat? Dat ik geen enkele behoefte meer lijk te hebben om jullie met woorden op dit digitale ding te vermaken.

Afgelopen week waren we met de zesde klassers in Heemskerk, in een als kasteel vermomde jeugdherberg, op een symposium over de nieuwe sociale media. Ik mocht er spreken over filmtheorie en werd in het programma aangekondigd als iemand die tussen twee krentenbollen door zijn blogjes uit de mouw laat rollen. Om met Peter Sellers te spreken: "not any meuuuuur."

Nee, niet navelstaren. We gaan naar Rome, overmorgen, bijna morgen. In Rome zal ik vanuit het hotel met de eenzame kakkerlak en de spoken in kamer zoveel mijn laatste blogjes afvuren.

En dan zwijgen we er verder over.

Sic transit ... nee, niet navelstaren!

Dit, dit

dit, dit

De kat jankte zacht buiten, pootjes in de kou en pootjes
tegen het raam. De gordijnen die je openschoof, ze
waren koel in je handen, toen ze weer dichtgevallen waren
bewogen ze nog even na. In de waas van warmte dacht ik even:

nu zijn we zo dichtbij dat je alles weet. Wat is dat, is dat nu
eeuwigheid en liefde en eenzaamheid, wat een vraag. Is dat
winter, een mooi woord, een woord om tegenaan
te kruipen als het sneeuwt. En is dat je hand. Nu, hier?

Nee, nee, dat is het niet. We hebben de kat binnengelaten,
de lichten uitgedaan. We hebben gesmoord gelachen in ons
kussen en het bleef geheim, geen woord is dichterbij dan dat.

Suzanne van Geuns

Vijftienhonderd vol

Suzanne vroeg me of ze mijn immense lezersschare mag lenen. Natuurlijk mag dat. De komende dagen daarom enkele zeer recente gedichten van haar hand. Voor de schare. Ik neem aan dat die aan het slinken is. Dit webblog is stervende.


kan dat

Een lege, onontgonnen wereld en dwalen, misstappen en op rotsblokken
roepen dat het geweldig gaat, geweldig. Alleen in bed met het plafond, dan
schouderophalend dansen: ik wil je missen voor ik je ontmoet.

Waarom niet later, we vloeken haast, waarom niet nog even gewacht
tot we wat ouder zijn, wat minder wankel allemaal.
Als ik loop door mijn woestijn ben jij er niet, bijna niet, jij bent het stipje waar ik
heenloop en vandaan zwoeg.


Suzanne van Geuns

Globe

Het is zover. Al jaren werp ik steelse blikken op de prachtige schoolglobe in lokaal 21. Ik wil ik wil ik wil. Maar ja, het plotselinge verlies van de schoolglobe zou iets teveel opvallen, en aangezien ik al vaak tegen collega Dick de V. heb gezegd dat bij vermissing van het ding misschien eerst maar eens bij mij thuis gezocht moet worden, is verduistering geen optie.

Daarom betrad ik vanavond met zekere tred de onvolprezen reiswinkel Stanley & Livingstone in hartje Den Haag. Als man met een missie. Ik ga een globe kopen. Harry, de vriendelijke en licht ironische verkoper, heeft een sales pitch die hem geld kost: hij noemt de goedkoopste van de twee mooiste opties een Kennedy-globe. Ik ben meteen verkocht. Omdat ik geld uitspaar koop ik er een prachtige dure Atlas of remote islands bij.

Als beloning mag ik mee naar de overkant, waar op de tweede verdieping een eldorado vol globes blijkt te bestaan. Terwijl Harry de juiste doos bij mijn aankoop zoekt, draai ik verlekkerd aan de grootste globe uit de magnifieke collectie. Het ding kost meer dan duizend euri en ik ben blij dat er in huis nergens plaats voor is. Men zou maar in de verleiding komen.

Meer dan tevreden met mijn kleinere maar nog steeds omvangrijke aankoop keer ik terug naar huis. Al een jaar of vijfentwintig, dertig verlang ik naar een globe. Het is zover.

DWDD

Een kwartier voor de uitzending begint Matthijs van Nieuwkerk het publiek uitbundig te bedanken. Wat geweldig dat we er zijn. De presentator is off camera net zo enthousiast als wanneer het rode lampje brandt. Hoe doe je dat, vraagt een mevrouw uit het publiek. Dat moet, zegt van Nieuwkerk, u wilt toch geen chagrijnige presentator?

In de studio zie je wat op tv zorgvuldig buiten beeld wordt gehouden: vijf camera's bewegen koortachtig door de kleine ruimte zonder elkaar in beeld te nemen. Assistentes rennen op strategische momenten met steeds weer nieuwe glaasjes water. De vloerregisseur geeft nauwkeurig met aftellende vingers aan wanneer een video-item stopt, zodat van Nieuwkerk er naadloos op kan aansluiten. Het geheel is een geoliede machine, zo professioneel dat het nauwelijks meer opvalt dat het aan het draaien is.

Na afloop vraag ik Nico Dijkshoorn om een handgeschreven Klaas. Hij raapt een papiertje met autocue-tekst op van de studiovloer, zegt dat het schrijven altijd een plezier is, en pent in slordig handschrift een nieuwe Klaas op de lege achterkant:

Klaas kon kleine knaagdieren nadoen. Wij kijken. Was eng. Duurde 2 seconden en dan kroop er een beverrat door je huis. Je zag geen verschil. Uniek in die tijd.

Video

Na de volstrekt absurde tweede gele en dus rode kaart voor Van Persie tijdens Barcelona - Arsenal volgt in de wedstrijd Shaktar Donetsk tegen AS Roma de nog veel gekkere gele kaart tegen een speler van Shaktar die zojuist de beuk van zijn leven heeft ontvangen. In het strafschopgebied. Een elleboog vol in het gezicht. Wanneer hij zich beklaagt, in ongetwijfeld felle bewoordingen, trekken vlagen van onzekerheid over het gezicht van de onpartijdige man in het geel. Wat te doen. Ingaan op het felle en zichtbaar eerlijke appel? Nee, dat niet, want dat heb ik niet gezien. Wat ik nu zie is een opgewonden speler die ageert tegen mij, de man met de fluit. De man met de kaarten. Aha, kaarten. Ik trek een kaart. Geel. Vanwege protest en praatjes.

Het is hemeltergend belachelijk. Een simpele blik van de vierde man langs de kant op de monitor volstaat. Seconden na het voorval kan de vierde man uitsluitsel geven: Ja hoor scheids, duidelijke zaak. Kwestie van beuk. Rood en strafschop.

Miljoenen gaan er om in dat voetbal en het wordt beslist door domme en makkelijk repareerbare fouten. Er zijn mensen die dat goed vinden, omdat het spelletje een spelletje is. Maar dat is het niet.

Hemeltergend.

Belachelijk.

Jozef

In de grote Neo-Romaanse basiliek van het Belgische Spa staat een verrassing te wachten: een Jozef altaar. Jozef is in de christelijke iconografie geen populaire figuur. In de lange Middeleeuwen werd hij bij de geboorte van Jezus als bijfiguur afgebeeld, met een voor het jodendom kenmerkende muts op de kop. Jozef is een Jood!

Maria niet. Maria is katholiek. Jezus ook niet, Jezus is weliswaar rabbi, maar staat toch duidelijk boven de partijen. Ik verdenk hem er wel eens van dat hij eigenlijk gereformeerd is, maar daar zijn ze het in Spa dan weer niet mee eens.

Moeder Gods, God zelf, stiefvader.

Het Jozefaltaar in Spa toont drie fragmenten uit het leven van de timmerman: links (niet afgebeeld) het huwelijk van Maria en Jozef, rechts het sterfbed van Jozef met een treurende stiefzoon en in het midden de meest ontroerende.

Jozef leert zijn ventje lezen.

Wat? Kon Jozef lezen? Een timmerman uit het jaar nul?

Bleekneusjes

Zo zag het er in de late jaren vijftig uit, ons verblijf voor bleekneusjes. Sinds een jaar of wat is het verbouwd tot wat wel een van van de grootste gites van de Ardennen moet zijn. Tien volwassenen en negen kinderen van een half tot zeven jaar oud dartelen dagen lang door het huis zonder noemenswaardig gebots.

Het wonderlijkste is misschien wel dat we al snel een routine hebben. Ontbijt is ruwweg tussen half negen en half tien, lunch is min of meer vrij. Michiel kookt twee keer en wint dus de kookcompetitie, vooral zijn pannekoeken zijn geliefd. Maar ook de Zwitserse afdeling laat van zich horen. Hun deegwaren worden door Klaas gretig verslonden. Ach, je hoeft het alleen maar pasta te noemen, dan eet hij echt alles. De worsten die overblijven verdwijnen in uw rondbuikende scribent. Heerlijk!

Wanneer we vrijdagochtend richting Brussel vertrekken laten we een huis achter. Een echt huis. Ons huis. Bedankt Machteld!!

Ha ha

En alweer zondag. Een week niet geblogd is een week volop geleefd. Ach mensen, wat is er veel te vertellen!

Kan mijn kleine broertje ook

Het residentieorkest speelde vanavond voor de pauze prachtige Mahler. Na de pauze kwam er iets nieuws: symphonic cinema. Dat hadden ze beter niet kunnen doen.

Op een groot scherm boven het orkest wordt een film vertoond. De gedachte is dat de film de muziek verrijkt. Maar film is een vampier, ze wil niet dienstbaar zijn, ze eist alle aandacht. De film zuigt de muziek leeg. Dat de film te onbenullig is voor woorden doet er volstrekt niet toe. Dat is dan jammer voor de muziek. Sorry Rachmaninov.

Deze film zonder kop of staart is een kruising tussen de Blair Witch en Tarkovsky, zij het onscherp. Het gaat echt helemaal nergens over. Na afloop staat de videofilmer in een net pak het onstuimige applaus te incasseren. Zelden had publiek het zo bij het verkeerde eind. Bij de garderobe hoor ik een dame praten over haar ontroering en het kippenvel: "Wat een mooie film."

Wat een bagger. Of zoals Michiel terecht opmerkte: moet het een arty farty poëtisch filmpje zijn? Dat knippen en plakken wij in een weekendje toch zo bij elkaar.

Zonder dat gedoe hadden we misschien wel hele goede muziek kunnen beluisteren. Maar ja, we werden afgeleid.

Door niks.

München aan zee

We zijn in een hotel. Terwijl Igor klaagt over de kosten voor het parkeren van de auto, kijk ik door een guldengroot gat in de vloer naar beneden. Er rijdt verkeer, auto's en stadsbussen. We moeten een bus nemen, dat is het. Igor gaat maar door over het parkeren. Ja, het is wel mijn auto en in Rome kan je nu eenmaal nergens gratis parkeren.

Nee, het is Rome niet, we zijn in München, al ligt het wel ergens aan een mediterraan water. We bestijgen de trappen van de bovengrondse metro. De treden zijn afwisselend gekleurd: rood, geel en zwart. Over rood mag ik niet lopen, over geel alleen als het echt niet anders kan. Ik blijk tot vreemde bokkesprongen in staat. Rob glimlacht, mild en begrijpend.

Buiten de stad staan we opeens stil. Ik wijs naar links, naar de Chicago-achtige skyline van München. Kijk daar, stad aan het water. Maar waarom staan we hier stil?

Omdat ik het wil. Ik wil kijken.

Alice doesn't live here anymore

We leven in een tijd van samenknijpende billen. Een tijd van voor naar achter, van volgorde, van netjes van één naar twee naar drie. Neem de bejubelde films van vandaag: Inception, The Social Network. Pijnlijk netjes zijn ze. De film is geconstipeerd. Wij zijn geconstipeerd.

Bij Scorsese heerste in 1974 nog de wanorde van het vage idee. Het levert levende scènes op, soms matig, vaak briljant in eenvoud en simpele geloofwaardigheid. Er is een lange episode in een diner waar Tati nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Het verschil is dat wat bij Tati toen al zorgvuldig was gecomponeerd, bij Scorsese schijnbaar terloops passeert.

Was vroeger alles beter?

Nou .....