Canvassen

Can.vas.sen (onov.ww.): werven, met name van kiezers door politici.
Ik ben lid geworden van de PvdA op de avond van het rampzalige debat na de gemeenteraads- verkiezingen van 2002. Melkert, die al meer dan levensgroot achter ons hoekraam was geplakt, hing nu echt te kijk. Als het zo gaat moet ik me er toch echt mee gaan bemoeien, dacht ik stoer, maar deed dat natuurlijk niet. Beetje geld elke maand, een keer naar een afdelingsvergadering, met in de pauze een prettig gesprek met toen nog staatssecretaris Wouter Bos, en dat was het wel. Als je lid bent krijg je post en mail. Meedoen met de campagne, rood op straat. Ja, hallo, er zijn grenzen.
Vorige week belde Pierre Heijnen. Of ik tijd had om te folderen in winkelcentra. Nou ja, als Pierre belt, karakterzwakte wellicht, maar zo werkt het. Dus stond ik vandaag met mijn goede gedrag op het kruispunt van de Hengelolaan en de Nogzowatlaan te wachten op de vijf andere aangeschreven partijgenoten. Er verschenen er twee. Als dat geen veeg teken is.
En wat blijkt: folders uitdelen is heel erg leuk. Behalve folders en boekjes over betaalbaar wonen heb ik een zak vol met gadgets. Ik geef een doosje pepermuntjes aan een allochtoon jongetje van een jaar of 8 en na een minuut of wat verschijnt er een vijftal andere kindertjes. Ze benaderen me omzichtig. Die man ziet er wel erg groot uit maar hij heeft snoepjes in zijn zak. De dapperste komt naar me toe en vraagt of ik nog meer van die doosjes heb. Ik deel met gulle hand doosjes uit en geef ze ook allemaal een koelkastmagneetje. Later, als ik het ding eens goed bekijk, blijkt het helemaal geen koelkastmagneet te zijn, maar een onduidelijk plat doosje met een blikken spiegeltje in het deksel. Waar dat voor dient? Die arme kinderen zijn vast uren bezig geweest met plakken. Mama, hij doet het niet!
Even onproductief zijn de langdurige gesprekken met een paar mensen die op de SP gaan stemmen. Anderen twijfelen nog tussen SP en PvdA en beloven het materiaal grondig te zullen doornemen. Het leukst zijn de mensen die op mijn vraag of ik ze een folder van de PvdA mag geven zeggen dat ze niet gaan stemmen. Aha, beet! "Mag ik vragen waarom niet?" Dat mag, zo blijkt, altijd, graag zelfs. Het antwoord is steeds hetzelfde: "dat helpt toch niet". En daar komt uit mijn binnenzak al een categorische imperatief tevoorschijn, in winkelcentrumverpakking. Verdomd, het lijkt nog te werken ook. De aangesprokene kijkt nadenkend, pakt de folder aan, en belooft dat hij/zij er nog eens een nachtje over gaat slapen. Wat sta ik hier toch goed te doen!
Schrijnend is de vrouw die me vertelt dat ze part-time in de zorg werkt, als alleenstaande, dat alles minder wordt, dat ze haar kleinkinderen geen grote Sinterklaascadeaus kan geven, dat ze bang is voor ontslag als de zorg over een jaar wordt gereorganiseerd. Ze wordt emotioneel zonder het te willen en wrijft over haar gezicht. Ik luister, knik, en wens haar het allerbeste. Het kan me even geen zier schelen dat ik iets moet verkopen. Grappig is de man die de folder aanpakt en vraagt: "PvdA, wat is dat?" Dan ziet hij de foto en zegt: "Oh, is hij dat. Ja, ik ga op hem stemmen." En hoe had je hem dan gevonden op die stemcomputer figuur? Grappig is ook de VVD-canvasser, die als ik zonder folders van het snackbar-toilet terugkeer vraagt of hij me een folder mag aanbieden. "Ja, als u zo ook een folder van mij aanneemt". Hij kijkt verbaasd. Even later geef ik hem mijn folder en vraag of hij al een keuze heeft bepaald. Hij lacht. Collega's onder elkaar.
Er zijn veel niet-stemmers, en er zijn veel twijfelaars tussen beetje links en veel links. Er zijn bijna alleen maar aardige mensen. Maar wat opvalt is hoe gepolariseerd ze denken. Wie anders denkt dan ik is crimineel. Nuance is voor intellectuelen. Je zult maar intellueel zijn. Wat een zwaar lot treft ons toch lezer!