Eric Hobsbawn

Vannacht bezocht ik een lezing van Eric Hobsbawn, van wie ik nog nooit iets gelezen heb. Ik ging er heen met een vriend, ik weet niet wie, maar toen we eenmaal in de kerk zaten en de lezing begon zat Willemijn naast me. Ik was blij te horen dat Hobsbawn bleek te spreken over Italiaanse schilderkunst. "Dat zat er eigenlijk wel in" zei ik tegen Willemijn, "dat had hij al eerder moeten doen. Blij dat het zover is." Hobsbawn was nog jong, zag er behalve academisch ook wel vlot uit, en sprak met zachte stem. Ik moest echt moeite doen om hem te verstaan, temeer daar er op een paar meter van onze bank een meisje zachtjes op een gitaar tokkelde. Dat was blijkbaar gewoonte bij deze lezingencyclus, maar we vonden het ronduit hinderlijk. Gelukkig liep ik al in de gang van een enigszins vervallen schoolgebouw. In een kamer zat Hobsbawn met een paar andere heren. Van het boek dat ik had meegenomen miste de voorkant, maar toen ik hem had verteld hoe blij ik was dat hij het nu eindelijk over Italiaanse schilderkunst ging hebben tekende hij het gewillig.