Purcell met preek

Mijn moeder is een fervent liefhebber van het zondagochtend eo-programma "Nederland zingt". Oude psalmen en gezangen, prachtig. Wat mijn moeder niet begrijpt is dat die fijne liedjes steeds onderbroken worden door een dominee die op lijzige toon uitlegt waar die liedjes over gaan. Ga toch weg man.
Ga toch weg man! Gisteravond was er in Heiloo een geënsceneerde uitvoering van Henry Purcells 'Dido and Aeneas', één van de allermooiste opera's ooit geschreven. Op de aankleding en het toneelbeeld viel wel het één en ander aan te merken, bijvoorbeeld dat het zich in Heiloo vast heel goed thuis voelde. Ik bedoel, in de Stopera laat je het wel. Ach, goedbedoeld zullen we maar zeggen. Maar wie o wie haalt het in zijn botte harsens om een op zich vrij simpele handeling te omlijsten met een verteller die alle tijd krijgt om zijn zelfverzonnen platitudes over het voetlicht te brengen? "Zou je dat nou wel doen Dido? Je bent vrij om te kiezen! Of ben je dat niet? Moet het verhaal misschien zijn loop nemen, onafwendbaar? Ben je wel vrij? Jeetje mineetje zeg, wat een toestand zeg!" Plaatsvervangende schaamte was ons deel. Doe iets, iemand! Sla die vent van dat podium. Orkest, speel verder! Een theoloog die zichzelf tekstschrijver noemt. Good heavens!
De laatste zes minuten van de opera maken alles goed. Klaartje van Veldhoven als Dido zingt de beroemde slotaria 'Dido's lament' zo verbluffend goed dat alle haren op mijn lijf echt letterlijk overeind gaan. Heel erg goede muziek is makkelijk te verprutsen. Deze Dido maakt Purcell nog beter. Vijf sterren, of, om met de Michelingids te spreken, de reis waard.