Arcana coelestia

We zijn net op tijd terug uit het hoge noorden voor de totale maansverduistering. Om kwart voor elf is de ronde schaduw van de aarde duidelijk zichtbaar. Het valt me op hoe donker het verduisterde deel van de maan nog is. Later, als het nog verlichte deel van de maan niet meer zo helder is, licht het verduisterde deel rood op, dankzij het strooilicht dat via de aardatmosfeer toch nog op de maan valt. Ik heb het al vaak gezien.
Om vijf over elf gaat de maan schuil achter een pak wolken, maar zo te zien is dat van beperkte omvang. En inderdaad, een minuut of tien later is de maan er weer, nu flink verduisterd.
Zojuist, vijf voor half twaalf, ben ik weer even gaan kijken om de laatste verlichting te zien verdwijnen. Jammer, een dik wolkenpak nu dat weinig hoop geeft voor het vervolg. Ik herinner me hoe druk ik me maakte, bijna een jaar geleden in Turkije, over een flinterdun wolkenflardje aan een straalblauwe lucht. De dagen ervoor gingen deels heen met het in het internetcafé steeds weer koortsachtig lezen van de weersvoorspellingen. Maar ja, dat was geen maansverduistering, dat was de zon die verdween. Wat een verschil! Een maansverduistering is leuk, vanwege de kleur en vooral omdat het vreemd spannend is om te zien dat de schaduw die de aarde werpt zo mooi rond is, en dat die schaduw er altijd is, maar zelden zichtbaar. Ik ga zo nog wel even kijken. Maar echt druk maak ik me er niet over. Als dit geen maans- maar zonsverduistering was zou ik nu het meubilair aan het slopen zijn uit louter frustratie. Waarom? Dat is geheim. Dat is alleen voor leden van de club. Dat moet je gezien hebben en anders valt er niets aan te begrijpen.