Quelqu'un est tombé

Een flatgebouw ergens in Frankrijk. De camera gaat door het trappenhuis omhoog naar de bovenste etage. Achter de voordeur van een appartement horen we woedende kreten gevolgd door een pistoolschot. Een man komt de deur uitwankelen, strompelt naar de trap en valt naar beneden. Een blinde man met stok loopt omhoog en stuit op de gevallen man. Hij tast met zijn stok langs het lichaam en roept: "Quelqu'un est tombé, quelqu'un est tombé". Hij blijft roepen en zijn radeloosheid snijdt door merg en been. Als de politie is gearriveerd zien we hem nog een keer, zittend op een bed, gekalmeerd inmiddels. Hij zegt: "quelqu'un est tombé".
Ik zag Marcel Carné's ‘Le jour se lève’ toen ik een jaar of zestien was, en gisteravond weer. De kreet van de blinde was me al die jaren bijgebleven. Hij stort de toeschouwer in een drama dat al afgelopen is voor het begint. Er is geen enkele hoop op een prettig eind, en dat weten we onmiddellijk. Over de vraag wie er nu precies gevallen is valt te twisten. Eigenlijk is het Francois (Jean Gabin), die het schot gelost heeft en zich nu verschanst in zijn woning, wachtend op de politie. In de nacht die volgt op zijn val, uitgelokt door de man die hij heeft doodgeschoten, wordt via lange flash-backs de aanleiding onthuld. Natuurlijk gaat het om een vrouw. Aan het eind van de nacht, als met het daglicht ook het traangas binnenkomt, horen we nogmaals een schot. Het laatste beeld toont het lichaam van Francois, liggend onder de witte wolken traangas. Zijn wekker loopt af. Le jour se lève. Het is 1939. Fin.