Frika(n)del

In de Volkskrant van afgelopen woensdag: "Nauwelijks een uur nadat ze voet op Spaanse bodem hebben gezet, weten horden Nederlandse toeristen haar café te vinden. 'Help, ik heb mijn frikandelletje gemist', roepen ze dan." Wat hebben wij gemist, in Engeland? Niets, wij hadden drie blikken jonge capucijners van Appie meegenomen. Donderdag kwam onverwachts de zoon des huizes thuis. 'Hé Alexander, als je wilt kan je mee-eten, wij eten, eh, een soort van bonen, zacht van smaak, nee, geen tuinbonen, eh, wat is in godesnaam een capucijner in het Engels?'. We deden er wat aardappels bij, op de Aga gebakken spek, en een halve witte kool met Madras kerrie. Alexander zei dat hij het erg lekker vond, en het klonk of hij het meende. Terecht!
's Lands wijs 's lands eer, we hebben zeker zes keer bacon and eggs gegeten. Zonder witte bonen, zonder tomaat, zonder grote paddestoel, zonder harde toast, maar toch. Over de gigantische hoeveelheden overheerlijke frambozenjam (seedless) zwijgen we dan maar. En op zondag maakten we de grote vergissing: een 'Sunday Roast' in de plaatselijke pub. Taai lamsvlees, zwart geblakerde aardappelen, een nauwelijks uit de voorverpakking bevrijde en dus beslist niet zelfgemaakte Yorkshire Pudding. Ja gauw, doet u mij nog maar een pint om deze ellende weg te spoelen. Ach, je moet natuurlijk weten waar je naar toe gaat. Gisteravond tracteerde John ons op een 'traditional pubmeal' in Reach, in 'The Dykes End'. Mooie frieten, een spiegelei precies goed, en ham met honing. Goedkoop en voortreffelijk. Crème Brulé toe, en alles overgoten met een Ale van grote klasse. Prima!