Goethe op het terras

Het is al na elven als we op de Grote Markt neerstrijken om de verdiende overwinning op Heerenveen te vieren. Een halve minuut in de Boterwaag is me al lang genoeg: binnen staat het blauw van de rook. We gaan buiten zitten.
Een slordig uitziende man zet zich bij ons aan de tafel. Het is de gebruikelijke gestoorde. We negeren hem. Hij spreekt iedereen en niemand aan, vertelt over zijn behandelend geneesheer, en vraagt voorbijgangers of ze weten wat Parnassia is. Een passerende jongen antwoordt bloedserieus dat hij dat weet omdat zijn neef daar zit. De man aan onze tafel verwacht geen reactie en reageert er ook niet op. Hij gaat door met zijn pogingen om iets dat op een fatsoenlijk shagje lijkt te fabriceren. Marijn brengt het gesprek ondertussen op Goethe en vertelt dat hij bij de grootste Haagse boekhandel ooit begreep dat ze nog nooit van de man gehoord hadden. En terwijl wij ons uitleven in het gangbare cultureel snobisme roept de man van Parnassia: "Ja, Goethe, Die Leiden des jungen Werthers, die pleegde zelfmoord." Het klinkt gelukkig alsof hij dat een slecht idee vindt.