Luchtkilometers

Ik spaar airmiles, sinds een jaar. Was ik daar vijftien jaar geleden mee begonnen, toen er voor het eerst mee geleurd werd, dan was ik nu een rijk man geweest. Maar ik vond het natuurlijk weer helemaal niets. Airmiles, leuk hoor, en hoelang gaat die onzin duren? Nou, best wel lang!
Sinds een jaar bezit ik airmiles en mijn vermogen groeit elke keer als ik er bij het boodschappen doen aan denk om die kaart op de toonbank te leggen. Dat is niet zo vaak, maar het groeit. Ik heb geen idee hoeveel krediet ik heb. Twee keer kocht ik een dvd'tje bij Appie met airmiles-korting. Dat lukte wonderwel. Aha, krediet! Dus. Weet ik veel.
Dralend voor de cognac-kast bij de Gall & Gall zocht ik vanmiddag een fles Martell uit. Ik heb geen verstand van cognac, dus ik viel voor de blauwe reclame om de hals van de fles: "vier euri korting voor slechts 200 airmiles." Of zoiets. Gewapend met de fles en mijn airmiles-pas schaarde ik me onder het tiental klanten dat met bewonderenswaardig geduld voor de kassa stond te wachten. Achter de kassa stonden drie medewerkers van de firma. Voor één kassa. Ze bemoeiden zich alle drie met een meneer van een jaar of vierenvijftig die met airmiles wilde afrekenen. Wat dan wel niet zijn postcode was. En zijn huisnummer. De meneer noemde niet alleen zijn postcode, maar vermeldde ook nog dat hij verhuisd was naar de Laan van Meerdervoort. En het huisnummer kregen we er allemaal luid en duidelijk bij. Wij, de wachters, keken eens naar zijn bij Appie achterover gedrukte boodschappenkar, van onder tot boven gevuld met lekkernijen uit de drankwinkel. Ik kon het niet laten, en zei, zo hard dat iedereen het kon horen: "nummer 812 zei u? We komen langs hoor, is zes uur een goed idee?" Ik had de lachers op mijn hand. Waar ik niet aan gedacht had: even later was ik zelf aan de beurt: "U wilt met airmiles betalen? Mag ik vragen wat uw postcode is, en uw huisnummer?"