Realisme

Merel liet me vanmiddag de film uit Nepal zien. Ze zit in de vijfde en is een maand in Azië geweest voor een charitatief project. Morgen, op de kerstviering, gaat ze er over vertellen.
Het filmpje toont interviews met Merel over het project, de Nepalese bergketens, een krakkemikkige stenen brug over een bergrivier, een krottenwijkje tegen een heuvelrug. En een crematieplek aan de rivier.
Hindoes verbranden hun doden in de open lucht. Op het filmpje steken de voeten van het lijk onder het hout van de brandstapel uit. Merel vertelt dat er tijdens de crematie zo af en toe in het vuur wordt gepookt, en dat de voeten van het lijk dan bewegen. Ze vertelt het alsof het eigenlijk wel grappig is. Ik stel me voor hoe de voeten in het laatste stadium van de crematie naar het heetst van het vuur geschoven worden. Ooit zag ik Truffaut's 'Jules et Jim'. Aan het slot wordt er gecremeerd, in een oven. De camera dwingt ons door het ruitje de oven in te kijken. Ik hoef die film niet meer te zien.
Als ik dood ben, mag ik dan begraven? Het liefst zonder kist, naakt in een laken van linnen. Ik wil verorberd worden, ergens in de grond, een meter of twee diep. Dat lijkt me in mijn geval wel passend.