Acteren

In de glad gemaakte wegwerpfilm 'Fracture' speelt Anthony Hopkins een treiterige moordenaar die in de rechtszaal zijn eigen verdediging voert. Het OM heeft geen zaak, en Hopkins weet waarom. Dat wij er ook achter komen, maar langzaam, is deel van het plezier. De grootste lol zit in het kijken naar Hopkins; hij doet een Hannibal die geen Hannibal is. Dokter Lecter is zodanig aanwezig dat Hopkins en zijn personage er eigenlijk achter schuil gaat. Een beetje driedubbel, al met al.
Typecasting is een gevaar en een zegen in film. Connery slaagde er in Bond van zich af te schudden, gewoon door ouder te worden en een goed acteur te blijken. Roger Moore is nooit meer iets anders geweest dan Bond. Henry Fonda schoot bij Sergio Leone opeens een kind dood. Met zijn goeie gedrag en zijn blauwe ogen. Dat kan toch helemaal niet!
Acteren is in film heel subtiel, want de achterkant van de zaal krijgt het heus wel mee zonder dat je een keel opzet. De beste acteurs in film doen daarom bitter weinig en zijn juist daar verschrikkelijk goed in. Aanwezigheid. Het grappige effect is dat sommige regisseurs om die reden zelfs afzien van het gebruik van acteurs. In de mooiste film ooit gemaakt spelen de inwoners van de streek rond Bergamo gewoon zichzelf. Maar dat vertel ik nog wel eens.