Sherlock Wim

Vannacht waren er kanalen onder het huis. Je kon er op varen in een plat bootje, met een beetje bukken ging het net. Willemijn en ik kregen de opdracht om de Merwede op te zoeken. Nog voor we onder het huis uit konden varen ging de bel. Het was Wim Koopman. We besloten om hem te negeren, want we wisten maar al te goed wat hij zou kunnen ontdekken als hij het huis zou betreden.

Het hielp niet. Wim liep door het huis. Aan zijn bijna onverschillige aandacht voor nogal in het oog lopende details - de bebloede kleren zaten nog gewoon in een mand die in de kamer stond! - kon je zien dat hij een uitstekend rechercheur was. Het was een bloedige moord die ik gepleegd had, maar het maakte op Wim een niet meer dan alledaagse indruk. Mijn angst voor de naderende ontdekking werd er alleen maar groter door.

Ik deed mijn ogen open. Het kostte me een halve minuut om me te realiseren dat ik wakker was, en vrij onschuldig.