Radovan

Vooraan in het rijtje van wachtende voertuigen staat een politiebusje. Eén agent zit achterin, op de bestuurdersplaats zit een andere een puzzelboekje vol te kladden. We zijn zojuist om het hek dat ons naar rechts wil dwingen heen gefietst en bevinden ons dus misschien op verboden terrein. Ik vraag aan de puzzelende agent of het nog een beetje te doen is, dat wachten. Hij glimlacht en dankt voor de warme belangstelling.

André raakt in gesprek met een cameraman van de NOS, die uit Harkema bljkt te komen. Iedereen is familie. Reuter is er, en Associated Press, en de nodige free-lancers. Bij de NOS weten ze ook niet wat er wanneer gaat gebeuren. Misschien komt hij 's nachts, net als Milosevitsch, in een helikopter zonder verlichting. Dan zie je dus helemaal niets.

Op het asfalt liggen peperdure camera's en apple notebooks slordig verspreid. Een fotograaf schrijft een stukje bij een prachtige foto van een orthodoxe jood die voor de marmerstenen ingang langsloopt.

Dan gebeurt er iets. De poort gaat open. Er komt een brandweerauto naar buiten. De sluiters klikken. In een paar seconden worden honderden foto's genomen. Er staat niets op.