L'Albero degli zoccoli

Film is een realisme. Het tovert ons een wereld voor ogen die niet bestaat en zo echt is als maar kan. Film is op zijn mooist wanneer we in die wereld die er helemaal niet is dingen mogen ontdekken die er helemaal niet toe doen.

Een soort van dubbel niks.

In Ermanno Olmi's L'Albero degli zoccoli, oftewel De Klompenboom helpt het jongetje dat te slim is voor zijn soort, dat naar school moet van de pastoor, dat zijn klomp zal breken waarop vader hout moet stelen van de klompenboom, waardoor de familie uit het harde paradijs verdreven wordt, helpt dat jongetje om wie alles draait zijn vader met het vullen van een jutezak vol mais.

Kijk eens naar de foto. Het jongetje houdt de zak niet hoog en open genoeg vast. Vader vertelt hem hoe het moet. Het jongetje kijkt schuin omhoog.

Doe ik het zo goed?

Film op zijn best gaat helemaal nergens over.