Rothko

Peter Delpeut schrijft in de NRC over de vaste tentoonstelling van Rothko in het Tate Modern in Londen. Hij heeft fundamentele kritiek op de manier van exposeren. Ik wil niet gewichtig doen, maar ik ben het met Delpeut eens. Hij brengt treffend onder woorden waarom ik destijds, zonder te weten waarom, enigszins teleurgesteld was over de Rothko zaal. Dat het niet aan Rothko ligt, dat is buiten kijf.

Vlak naast de zaal hangt nog een werk van de meester. Het maakt meer indruk dan de schilderijen in de zaal, waarschijnlijk omdat het veel meer licht krijgt. In de zaal is het bijna donker en heerst een stemmige sfeer. Delpeut vindt dat de zaal met de Rothko's in het Tate is "opgepimpt tot een sacrale ruimte." De doeken verliezen er hun individualiteit en hun agressie.

Dat is inderdaad een probleem. Sowieso wordt kunst over het algemeen met teveel devotie omgeven. Zoals bekend is een grote verering voor grote kunst een prima substituut voor de nostalgische zucht naar ouderwetse religiositeit. Onder intelluelen dan natuurlijk.

Het is nogal dubbel. Ik ben één van die intelluelen. Ik moet wel precies het juiste mooi en lelijk vinden en daar dan uiterst gewichtig over doen. Ik ben serieus van mening dat één schilderij van Mark Rothko het bestaan van dit lege universum een stukje waardevoller maakt. Dat een schilderij van Rothko derhalve meer waard is dan mijn leven.

Ja hallo, doe normaal.