Mercurius

Bij Carla duwt de voorzienigheid me richting tijdschriftenwand: In het BBC blad The Sky by Night staat een kaartje van de avondhemel van vandaag: Op één lijn staan daar de heldere Venus, het zeer jonge maantje, en vlak boven de horizon de reus Jupiter, door de avondschemering gereduceerd tot een zacht twinkelend gevalletje. Dat is al heel mooi. Nog mooier is dat rechtsonder Jupiter de bijna onzichtbare Mercurius te zien moet zijn. Mercurius staat te dicht bij de zon. Ik loer al 36 jaar omhoog, maar ik heb hem nog maar één keer gezien.

Lopend door de wijk blijkt vanavond de bebouwing overal te hoog. Af en toe zie ik het kleine maansikkeltje in het verlengde van een straat, maar Jupiter kan ik niet vinden. Pas bij de voetbalvelden opent zich wat vergezicht. Daar is Jupiter. Mercurius is met het blote oog niet te zien. Met de verrekijker kost het me ongeveer tien seconden, maar dan is hij niet meer te missen. Ik zie Mercurius en Jupiter in één blikveld. Er zijn slechtere dagen.

Uit de flat waarvoor ik schaamteloos gewoon op de stoep door een verrekijker sta te loeren maakt zich een mevrouw los. Ik had haar al zien kijken, achter haar voorruit. Ze vraagt of ik projectontwikkelaar ben. Misschien weet ik wel wat er met dat gebouw aan de overkant gaat gebeuren. Ik moet haar teleurstellen, maar met mijn kennis van zwervende lichtjes is ze ook tevreden. Ik geef haar de verrekijker, maar Mercurius kan ze niet vinden. Ik vertel blijmoedig over Jupiter en Venus en ben stiekem gelukkig met de gedachte dat de eerste de beste mevrouw mijn zorgvuldig gevonden planeet niet kan zien.