Op naar Tallinn

Niet helemaal doelloos zappend op het wereldwijdeweb kwam ik op de weblog van Plinius. Nee, niet Gaius Plinius Secundus maior en ook zijn neef niet, want die liggen er al weer een tijdje onder, maar Plinius Anonimus uit Stoke Newington. Dezelfde.

Ooit hoorde ik Ben Okri vertellen over de herinnering van plekken. Ik kon mij daar, zonder er iets van te begrijpen, veel bij voorstellen. Bij Plinius gaat het om de plek waar de zone uit Tarkovsky's Stalker ligt. Die plek heeft een magische aantrekkingskracht op Tarkovsky-liefhebbers, en dat moet wel zijn vanwege de herinnering die de plek in zich draagt. Waarom wil je op de plek zijn die model stond voor de puur fictieve zone uit de film Stalker? Omdat de plek herinneringen heeft aan de tijd toen ze zone mocht zijn, magisch mocht zijn. Via magie tot magie.

Nee, zo dom is dat niet. Er gaan jaarlijks drommen mensen naar Dublin, vanwege de reïficatie van Ulysses. Tarkovsky's zone is in tenminste één betekenis een stuk reëeler dan het Dublin van Joyce.