Hedda Gabler

Hedda Gabler is één van de weinige grote vrouwenrollen op het toneel. Hedda verveelt zich. Er zijn maar weinig toneelstukken die zich in drie woorden laten samenvatten, maar dit is er één: Hedda verveelt zich. De voorstelling van vanavond bij het Nationaal Toneel laat zich zelfs in één woord samenvatten: verbluffend.

Met het suïcidale pistoolschot aan het begin, dat bij Ibsen pas aan het eind komt, is de toon gezet; Hedda schiet zich door het hoofd, staat een minuut met open mond bevroren nog niet dood te gaan, en gaat dan met een sardonisch glimlachje weer zitten, wijdbeens, uitdagend, geil zonder opwinding, want opwinding bestaat niet. Pesten wel.

Ik ken het stuk van Ibsen niet, en dat is misschien maar goed ook. Wat we zien is cynisme en verveling op de spits gedreven, maar zonder enige overdrijving, zonder effectbejag. De grote waanzinnige scene in het midden is een feest voor oog en brein. En wat bijzonder is, daarna wikkelen we niet af, maar volgen er nieuwe hoogtepunten.

Ik moet toch maar Ibsen lezen en dan het stuk nog een keer zien. Niet om te begrijpen. Begrijpen is onzin.

Om opnieuw te zien, maar dan anders.