Smallacombe

Wat een landschap! Ik ben hier twee keer geweest, de eerste keer in 1965 toen ik vijf was, de tweede keer in 1973 of daaromtrent. Mijn vader had via een bureau dat huizenruil organiseerde voor het onderwijs het mooiste huis van Cornwall geregeld. Ik overdrijf slechts licht. De familie uit Launceston bracht ondertussen een maand door in ons huis in Emmen. Twee vriendinnen van de dochter des huizes mochten mee, en daarvan woonde er eentje op Smallacombe, een grote boerderij in de buurt van Launceston.

Behalve door de verschillende dominees in Launceston werden we natuurlijk ook door de ouders van het meisje op de thee gevraagd. Jaren later, toen we weer in de buurt waren, herhaalde zich dat ritueel, nu minus dominee's.

High Tea. Dat is geen thee met scones, boter en marmelade, zoals je het langs de weg kunt bestellen. High tea is een maaltijd waarbij werkelijk alles uit de kast wordt getrokken. Ik herinner me dat vooral van de tweede keer. Van het eerste bezoek aan Launceston herinner ik me vooral het dochtertje van de dominee, een jaar jonger dan ik, die bij ons vertrek bleef roepen:

Frank, come back and see me again.

Dat is inmiddels wel verjaard. En Smallacombe is tegenwoordig voor iedereen toegankelijk. Jammer.