Gedicht van de week III
Vertrek van dochters
Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.
Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.
Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
Rutger Kopland
posted by Frank Blaakmeer at 09:47
7 Comments:
Man, man, man.
In klas 5 leg ik uit dat alle goede poezie, of haar dichters het nu willen of niet, over vergankelijkheid gaat.
Ik hoop dat ze jouw blog lezen.
Ik ben bijna in die fase van Kopland aangeland: maar dan een moeder met een zoon. Oei, oei
Toeval? Een week of wat geleden klopt een 6vwo'er op de deur van de directiekamer van een school in Doetinchem. Mijn broer verneemt dat de leerling in kwestie een presentatie gaat houden over precies dit gedicht. Hij hoorde van zijn docent Nederlands dat meneer de directeur nog wel wat materiaal heeft m.b.t. het onderwerp. Broer directeur wijst leerling op edmund's blogje 'vier bij vier' en de reacties daarop van broer. Dus ja, vergankelijkheid, weemoed en inderdaad oei, oei.
Mijn oudste dochter is jl. weekend zelfstandig gaan wonen. Het "empty nest" -gevoel ligt nu wat minder zwaar op mijn maag. Ik leg het gedicht maar eens een tijdje op mijn nachtkastje. Janine
ik heb het gelezen hoor, meneer Beute, en het is inderdaad een heel goed voorbeeld.
en het is nog mooi ook.
Deze meneer kan het. Wat mooi. Ik ben blij dat ik weer internet heb.
JV
O meneer Beute, waarom wordt mij alleen uitgelegd wat synesthesie is?
Een reactie posten
<< Home