Vallen

Ik fietste vannacht over een smalle weg, eigenlijk meer een richel van hout, toen ik werd ingehaald door een wat oudere wielrenner in een kleurige rennersoutfit. Ik vroeg me af hoe hij er in was geslaagd me te passeren, vooral omdat ik de richel gevaarlijk smal begon te vinden. Na een paar bochten was er van een weg geen sprake meer. De fiets verdween en ik moest me met alle handen en voeten vasthouden om niet naar beneden te vallen. Onder me was water, een groot bassin. Ik kon me gewoon laten vallen, maar ik bleef me uit alle macht vastklampen.

De angst om te vallen is simpel verklaard: onzekerheid, controleverlies. Neem het woord onstabiliteit, geef het een figuurlijke betekenis, et voilá! Zou het echt zo simpel zijn? Volgens Freud heeft het met sex te maken. Joh, echt? En wat te denken van het volgende:

According to biblical interpretations, dreams about falling have a negative overtone and suggest that man is acting and walking according to his own way of thinking and not those of the Lord.

Dat geeft te denken. Gelukkig ging de reis nog verder: er was iemand aan het werk op de bovenverdieping die onbetrouwbaar was, maar toch wel te vertrouwen. Het huis werd een klein schip, modelletje sleepboot. De zee onder ons was ruw, het schip danste wild op de golven. Ik stond, let wel, stond te wachten op de eerste tekenen van zeeziekte, maar die bleven uit. De wilde vaart voerde naar de kust, waar de kapitein zijn dansende boot vakkundig aanmeerde. Al die tijd stond ik rechtop en genoot van mijn gebrek aan angst.

Hoezo onstabiel?