Moet er zijn

Bij de videotheek huur ik The Kite Runner, een nogal verantwoorde Hollywood productie die graag zou willen dat ze Afghaans was. Ja, in handen van een regisseur uit de streken rond Kabul zou dit veel te sentimentele en afgeronde verhaal een verbluffende film hebben kunnen opleveren. Maar helaas.

Na twintig minuten vraag ik Willemijn of ze al in de film zit. Ze twijfelt. Ik ook. Is het al begonnen? Ja, dat wel, maar we geloven het nog niet echt. Er vliegen vliegers boven Kabul. De vliegers dartelen rond in een wild stijgende en dalende dans door ruim bemeten lucht. Alles beweegt en draait en doet en het gekke is: het is zo weinig filmisch. Het komt te duidelijk uit de computer. Even zien we een hand die het touw van de katrol door de vingers laat schieten. Dan is het even film.

Na afloop zijn we niet echt ontevreden. Mooi verhaal. Maar wat de film nekt is de neiging duidelijk te zijn. Hebben julie het begrepen? Ja, we hebben het begrepen. Bedankt.

Ik kocht vanavond ook voor een paar euri de dvd van Children of Men. In deze film zitten vier zeer lange takes die over twintig jaar met ere in de boekjes staan. Filmtijd als beleefde tijd. Technisch vernuft in dienst van een zuiver idee.

We gooien de schijf in het apparaat en zien het eerste lange shot. Het duurt precies anderhalve seconde voordat we met kop en kont de film zijn binnengezogen.

Verschil moet er zijn.