Vervuiling

Toen ik 13 was kreeg ik een telescoop. Het ding moest nog in elkaar gelijmd worden, maar er zat een degelijke azimuthaal statief bij, met houten poten. We zagen de maan, met kraters. Ik zag de manen van Jupiter en vooral de dubbele equatoriale band op de planeet. Daar had de familie het geduld niet voor.

Om half twaalf in de avond stond ik nog vaak buiten omhoog te turen, op het grasveldje voor het huis. De plaatselijke inspecteur van politie woonde een straat verder en liet op dat uur zijn golden retriever uit. Hij keek graag even mee door de smalle buis en vroeg dan steevast waarom ik de lantaarpaal die hinderlijk op de hoek stond te stralen niet aan diggelen gooide.

Het is Nederland nergens echt donker. Sterker nog, het is in Europa bijna nergens echt donker meer. Ooit hoorde ik vol jaloezie een reiziger vertellen over het zwart van de nacht in de outback van Australië. Toen mijn moeder later beweerde dat zij ook zwarte nachten had gezien sprak ik haar tegen: "En waar was dat dan wel niet?"

Mijn moeder zei: "De vraag is niet waar, de vraag is wanneer."