Mime

Winkelcentrum op zaterdagmiddag. De eigenlijk helemaal niet zo vriendelijke straatkrantverkoper, daar ben ik aan gewend. Je maakt een praatje en koopt een krant. Dat hoort zo. De eveneens uit het oosten weggedwaalde muzikanten kan ik ook heel goed aan. Ze zijn vrolijk en maken aardige muziek op rare instrumenten. Als je een muntje in hun bakje gooit kijken ze je aan alsof je zojuist hun hele familie van de ondergang hebt gered. En terecht.

Maar vandaag zitten er op het bankje bij de notenzaak een jongen en een meisje roerloos te doen. Hij in zwart pak, zij in een vale witte jurk en met een witgeschminkt gezicht. Stilzitters met een geldbakje voor zich op de grond. Mimespelers. Als ik voor de tweede keer langsloop zitten er naast het witte meisje twee bijna kaalgeschoren pubers op het kleine bankje. Een derde staat vlak voor haar en maakt intimiderende gebaren. Het mime-meisje kijkt omhoog om niets te hoeven zien.

Even later zie ik het pak en de jurk in een auto stappen. De witte gezichten staan op onweer. Heel overtuigend. Wat zou er gebeurd zijn in die paar minuten dat ik een krantje kocht bij Carla?

Wat mij betreft vroegen ze er om.