Cahiers du Cinéma

Het is lijstjestijd. De koning van de serieuze filmtijdschriften, die al regeerde toen ik, om met collega V. te spreken, 'nog vloeibaar was', pakt de zaken serieus aan: 100 films pour une cinémathèque idéale.

Wat meteen al heel goed is aan zo'n lijst, die iedereen wel ergens tegen de schenen moet schoppen, is dat er geen recente films op staan. Terecht, een lijst tegen de mode. Er staan ook geen Engelse films op, zelfs Brief Encounter niet. En er staan geen Aziatische films op, klassiek Japan natuurlijk uitgezonderd. Nu moet ik eigenlijk een lans breken voor de Iraanse film, of de Azerbeidjaanse, maar ja, te recent, te modieus.

Eerst de top drie, en dan twee dingen om blij van te worden. Op één, onvermijdelijk: Citizen Kane en ex aequo op twee La Règle du jeu van Jean Renoir en, tromroffel, tot nog toe is het gesneden koek, meer tromroffel, wat een saaie lijst wordt dit, nee, kijk nou toch, helemaal niet, roffel roffel, daar komt ie dan: The night of the hunter van Charles Laughton. Niet gezien? Dat gaan we regelen. Mooie lijst, dit. Ik heb, sprak de spreker vol trots, 41 van de 100 in de kast staan.

Twee dingen om blij van te worden: de enige recente Europee film op de lijst is Pialat's Van Gogh. De grootste verrassing op de lijst is Cimino's The Deer Hunter. Op vijftien, nog voor L'Avventura en Andreï Roublev. Schande! Ik kan er wel om lachen. Al blijft het schandalig. Grijns.