Bresson revisited

Het gaat om gebrek aan drama. Ik zag zojuist één van de minder hoog geachte films van Robert Bresson voor de derde keer. Er gebeurt niets en het is heel spannend. Er is geen psychologie, er wordt niets ingevuld, er is geen drama in dit hoogst dramatische verhaal: Procès de Jeanne d'Arc, gemaakt in 1962.

Dat meisje gaat branden, dat weten we, daar zit de spanning niet. De spanning zit in het feit dat we kunnen zien, dat we ooggetuige zijn. Kijk eens naar die voeten en dat touw. Er zijn op film nooit eerder zo echt voeten getoond en zo echt touw.

Eerder vandaag vond ik bij toeval een citaat dat het allemaal samenvat, zonder dat het uitgelegd kan worden. J. Hoberman, filmrecensent, schreef in 2005 in The Village Voice:

Do this job long enough and you learn to accept certain realities. Some people will laugh at Written on the Wind and cry over Sleepless in Seattle –instead of vice versa. There are reviewers who find Godard boring and think Lukas Moodysson is a genius. And although it is tiresome to hear two-buck chuck extolled as Chateau Lafite Rothschild, you realize that hey, this is America — everyone’s got an opinion, and if it weren’t for bad taste, many folks would have no taste at all. But I reach the edge of my tolerance in the case of Robert Bresson. Bluntly put, to not get Bresson is to not get the idea of motion pictures — it’s to have missed that train the Lumiere brothers filmed arriving at Lyon station 110 years ago.

Hij zegt het.