Catacomben

Ik wil al het hele weekeinde iets schrijven over het galadiner van vrijdagavond, maar het is teveel eer. De leerlingen uit vijf en zes, allen op hun paasbest, daar lag het niet aan. De locatie, een doolhof uitgevoerd in smalle tongewelfde gangen, daar zou ook nog best iets van te maken zijn. Maar hoe kom je als volwassene in hemelsnaam aan een drankje bij je eten? Nee, u moet een muntje hebben. Nou doe dan maar een muntje. Die kunt u nu niet kopen. Terwijl onder de leerlingen een zwarte handel in gele muntjes losbarst zitten de docenten hoofdschuddend aan de bar achter een bord spaghetti. De tomatensoep smaakte naar peuken. En de kok blijkt consequent. Sommigen, waaronder ondergetekende, eten het op. Zoals een collega opmerkt over de leerlingen: "ze hebben zo'n honger dat ze ook een bord Brinta zouden leegvreten." Sommigen zijn wijzer, zoeken hun jas, en verlaten de krochten onder het oude Haagse stadhuis: "Kom, we gaan ergens iets eten." Nee, ik moet het er maar niet over hebben. Lees dit niet.