Wim is weg

Reijer zit met zijn Weense ouders in een huisje bij Soest. Hij heeft van zijn Nederlandse oma een serie Gouden Boekjes gekregen. Ik mag er eentje voorlezen en Reijer kruipt bij me op schoot. Het is mijn favoriete Gouden Boekje: "Sambo het kleine zwarte jongentje." En moeder Mambo was ook pik pik zwart. Het boekje is een tijdje uit de roulatie geweest vanwege vermeend rascisme. Maar het mag weer; hier is duidelijk sprake van een nieuwe druk, want als de tijgers door moeder Mambo zijn verwerkt tot pannekoeken zit er opeens een tussen-ennetje in. Dat had je vroeger niet.

Het mooiste Gouden Boekje, "Wim is weg", kende ik helemaal niet. Reijers exemplaar is aangevroten door de tand des tijds en mist een voor- en achterkaft. Het zal niet herdrukt worden, want er schijnt een conflict over de rechten van de afbeeldingen te zijn. Dat is heel erg jammer, want juist die afbeeldingen in "Wim is weg" zijn geweldig. Als Wim op zijn driewielertje richting Spanje is vertrokken en hij thuis gemist wordt, belt vader de politie en zegt: Er is een jongetje zoek. Ons jongetje. En alsof dat nog niet mooi genoeg is zien we op de plaatjes hoe er overal in de nacht door iedereen gezocht wordt met zaklantaarns. Tientallen lichtbundeltjes priemen door het duister. En Wim wordt gevonden, slapend onder een boom in het veld. Prachtig.