Buddha collapsed out of shame

Als er iets is wat je de film kwalijk kunt nemen moet het de duidelijke boodschap zijn. Voor boodschappen ga ik wel naar Albert Heijn. Aan de andere kant: de regisseuse is een meisje van achttien in Iran dat zich doodergert aan de manier waarop in het gedachtengoed van de Taliban met onderwijs voor vrouwen wordt omgegaan. Give the girl a break.

Een meisje van achttien, uit de filmfamilie Makhmalbaf. Mama schreef het scenario, papa is de belangrijkste Iraanse regisseur ooit, nou, samen met Kiarostami. Ja ja, names, names, get to the point Blaak.

Tijdens het filmfestival zagen we twee films waaarin de camera in een constante close-up op de neus van de personages geplakt zat, beide uit Europa. Het resultaat was het zelfde: er bleef geen rumte over. Zie hier: een meisje van achttien (nou ja, een cameraman van weetikveel die Ali heet) kan het wel. Constante close-ups, bovenop het verbeten vastberaden gezicht van het meisje van acht dat naar school wil, terwijl de wereld om haar heen aanwezig en zichtbaar blijft.

Dat is het springende punt: ook een inhoudelijk wat mindere film uit Iran is qua vormtaal zo sterk als maar kan. En wat die wat drammerige inhoud betreft, is het niet prettig te weten dat het verzet tegen de onderdrukking van vrouwen en meisjes in door de Taliban geregeerde gebieden juist in Iran zo krachtig stem krijgt?