Kroket

Toen ik een jaar of twaalf was heb ik korte tijd rondgehangen op het station. Ik weet niet meer met wie. Het was de tijd dat de bomen nog met de hand werden dichtgedraaid als de trein uit de richting Coevorden aan kwam sukkelen. Let wel, de dieseltrein, we leven voor het elektriek, maar na de stoom. Zo oud ben ik nou ook weer niet.

Wat ik daar deed op het station weet ik eigenlijk ook niet meer. Het enige wat ik mij vandaag opeens herinnerde was de kroket voor een kwartje. Er was een restaurant met een keuken aan de blinde bakstenen muur aan de spoorzijde. Vanuit de keuken werd een automatiek in de muur bediend met hele gore kroketten die ik lekker vond. Een kwartje, dat had ik regelmatig te spenderen. Hoe kwam ik daar aan? Misschien zei ik wel tegen mijn moeder dat ik op het station een kroket ging eten, ik weet het echt niet meer.

Vandaag trof mijn oog de automatiek, al jaren buiten bedrijf, net zo lang als het restaurant. De laatste prijs voor een kroket was een euro. Zevenhonderdtachtig procent inflatie in ongeveer dertig jaar.

Is het dezelfde automatiek? Ja, dat moet wel. Kijk naar die letters. Het lijkt wel erg op het soort modern van de jaren zestig. Het station staat drie-kwart leeg, in afwachting van een hippe winkel of een kunstenaar met galeriebehoefte. De automatiek zit voorlopig niemand in de weg, maar de kroket komt nooit meer terug.

Sic transit krokettus termini Emmni. Of iets dergelijks.