Hekel

Ik was vanavond nogal chagerijnig. Dat ben ik bijna nooit. Ik word van chagerijnig zijn dan ook behoorlijk chagerijnig. En zo verder en zo voorts. Dat er geen vlakschuurmachine in huis is was al voldoende. Mokkend zet ik me op de bank, nergens zin meer in. Hekel.

Om al dat bewolkte gedoe wat te verdrijven deed ik The Sweet Hereafter in het afspeelapparaat. Die film is behalve onderhoudend ook mysterieus en bloedje mooi. Het zou één van de beste Amerikaanse films van de laatste twee decennia zijn, ware het niet dat het een Canadese productie is van een in Armenië geboren regisseur. Een sprookje met een duister eind en duistere gestalten, zoals een sprookje hoort te zijn. Toen leefden ze nog lang en ongelukkig. Ik klaarde er behoorlijk van op.

Hekel. Waarom draaien we het niet een keer om? Wat zijn de films, graag succesvol, waar je een grondige hekel aan hebt? Een dal tien zogezegd. Wat schiet het eerste te binnen: Forrest Gump. Nergens bitter, altijd zoet, oh zo zoet. Het leven is geen doosje chocolade, het leven is een suikerspin. Je weet precies wat je krijgt: kiespijn.

Nu jullie.