Hobbemaplein

Op het Hobbemaplein staan stenen bankjes. Ik zet mijn fiets op slot en zijg neer. Er staat een standbeeld van Mahatma Gandhi op het plein. Het is hier buitenland. Mooie mensen uit donkerder streken hebben leren fietsen, maar autorijden is nog moeilijk. Opeens is er het geluid van piepende remmen, dan een doffe blikken knal. Als ik opkijk zie ik nog net de laatste beweging van een klein bestelautootje dat om zijn as draait en tot stilstand komt, twee stukken plastic sierrand op het asfalt achter latend. Een fraai gepoetste Passat diende als stormram.

Uit de Volkswagen komt een elegant Indisch meisje tevoorschijn. Ze loopt rustig om de auto's heen en neemt de schade op. Na enige tijd klimt een mediterrane meneer uit het busje. Hij doet een oranje hesje aan. Mensen kijken kalm toe. De bestuurders praten beleefd met elkaar. Uit de verte komt het geluid van sirenes aanzwellen. De sturende blanke agent zet zijn auto stoer dwars over straat vlak achter de Passat. Ik ben er inmiddels naar toe gelopen en constateer dat de Volkswagen zich het kranigst heeft gehouden.

Een meneer die me Perzisch lijkt komt naast me staan. Hij heeft het zien gebeuren. De meneer in het busje sloeg links af en dat mag helemaal niet. Hij kijkt er ernstig bij. Iemand pakt mijn rechterarm beet. Willemijn is ook gearriveerd.

We gaan eten bij Tadim in de Kempstraat. Het is meer dan voortreffelijk en kost geen drol. Ik zie eigenlijk geen enkele reden om niet in de buurt van het Hobbemaplein te gaan wonen. Maar ach, we wonen al tussen de blanken van de Vruchtenbuurt. Ook best aardig. En de kruispunten zijn er wat eenvoudiger.