De vijand

Ik heb de vijand verslagen. Dankzij Paul en Wouter ging ik vanmiddag voor het eerst dit seizoen de wei in, de tas over de schouder. En nu heb ik de vijand verslagen.

Ockenburg lag er prachtig bij, zonovergoten en onberispelijk gemanicuurd. De eerste negen holes gingen heel aardig. Op de vijand ging de eerste klap nogal verkeerd, maar daarna liep alles en kon een zes in de boeken. Niet slecht. De back nine begon rommelig, met succes op 10 en 12 en diepe schaamte op 11 en 13. En dan komt 14. En 14 is gewoon 5 nog een keer. De vijand overnieuw.

De eerste slag, een op zich heel mooi geraakte ijzer vijf, vloog rechts een boom in. De tweede, een pitching wedge, bracht me op de fairway, een meter of veertig verderop. Met de derde slag, een ijzer zeven, lag ik precies midden op de green.

Pardon? U zei?

Met de derde slag lag ik precies midden op de green.

Hé, dat verstond ik zonet ook.

Twee putts.
Klaar.
Een vijf.

Met een beter geslaagd teeshot kan het dus in vier.
Dat is par.

Hoezo vijand?