Lennox

Voor een Schotse collie is Lennox eigenlijk een heel passende naam. Een nobele trouwe ziel aan de voet van zijn vorst. Ik kende Lennox al heel vroeg, ver voordat ik weet had van Schotland en Duncan en Macbeth.

Er is een periode in mijn leven, ongeveer tussen mijn tweede en vierde levensjaar, waarvan geen foto bestaat zonder dat er een hond in beeld is. Ik steek mijn neus door de spijlen van een hek, Lennox doet precies hetzelfde. Ik rijd met een driewieler door de tuin, Lennox stapt met wapperende manen naast mij voort.

Het verhaal wil dat ik eens door de openstaande voordeur was ontsnapt. Ik drentelde op het gras voor het huis. Lennox keek vragend naar mijn vader. Mijn vader zei: "Toe maar, pak hem maar." Lennox liep naar buiten. pakte mijn armpje liefdevol in zijn bek en trok me mee terug het huis in.

Zelf heb ik geen herinnering aan de collie. Mijn ouders deden hem weg nadat hij een jongen in het been gebeten had. Lennox had het niet op de types die regelmatig vanaf de fiets naar hem schopten als hij werd uitgelaten. Toen hij een keer losliep en er één in het vizier kreeg aarzelde hij geen moment en zette zijn tanden in een been. Het been was veel groter dan mijn pols en ditmaal beet hij door.