Jupiter en zo

Bij La Cantina tekenen we een grote zon in het zand. Een meter in doorsnee. En dan begint het afpassen. Bij elke planeet tekenen we in het zand en laten we een ballon op. De ballonnen zijn terwijl u leest zojuist de Oeral overgestoken. Aan de ballon hangt een briefje met het verzoek aan de vinder om te laten weten waar de ballon zijn tocht beëindigd heeft. Voorbij de Oeral wonen geen mensen die ons verzoek begrijpen. Dat we er nooit meer iets van horen is het bewijs dat ze het gehaald hebben.

Nee, over de grens zal wel niet lukken. De eerste ballon wil helemaal niet omhoog en wordt door de wind vlak over het strand weggeblazen. Als we de enveloppe weglaten en alleen het briefje er aan vastbinden gaat het beter. De ballonnen stijgen langzaam boven de duinenrij uit en verdwijnen in zuidoostelijke richting. We kunnen ze ver nakijken. Nu maar wachten of er mail komt. In het beste geval leidt het project tot een kaart van Nederland waarop een volstrekt vreemde vindplaatskaart van het zonnestelsel is aangebracht.

Terwijl Jupiter net boven de antennes van Radio Scheveningen in de verte verdwijnt bedenk ik het mooiste toeval. De wind blaast de rode ballon in de richting van het Brabantse dorp Chaam. Morgen word ik gebeld door mijn broer Sirtjo. Hij heeft ergens in zijn omvangrijke tuin een verschrompelde ballon gevonden met een briefje er aan vast. Op het briefje staat een telefoonnummer. Sirtjo belt om te vertellen dat Jupiter veilig is aangekomen.