Parasieten

De man in de rolstoel zit verbeten te bidden, telkens half opspringend om met zijn armen hoog boven zijn hoofd in de handen te klappen. Steeds harder valt hij terug in zijn stoel. Heer in de hemel, help! Centraal achterin ligt de man met het groene sportbroekje in de armen van de oude man, het hoofd achterover, de armen en benen bevroren als was hij van steen. De beide vrouwen staan of zitten stil, elders, weg van de mannen. Het is een prachtig toneelbeeld.

Maar met prachtig spel en mooie beelden maak je nog geen goed stuk, als ik zo vrij mag zijn. Ons was een verpletterende ervaring beloofd die nog lang zou nazingen. Zoiets als Hedda Gabler dus, eind vorig jaar. Maar Parasieten kan geen samenhangende indruk achterlaten. Het eten van slangen en vertrappen van jonge poesjes is zonder context niet grappig maar ook niet schokkend. Het blijft bij zeer krachtig spel in af en toe heel mooie beelden zonder verband. Een half uur voordat het over is zat ik me al af te vragen hoe je een verhaal dat geen verhaal is moet beëindigen. Als dat na een aantal gemiste kansen opeens vrij effectief gebeurt worden we ook daar eigenlijk niet warm of koud van. Het is afgelopen.