Blauwe regen
Ik vraag in het wilde weg of mijn collega's er ook last van hebben. Dat je nooit weet of het nou Manet of Monet is. Volgens Ben kan je dat heel goed zien: als het mooi is is het Monet, als het anders is is het Manet. Juist ja. De collega's maken overigens bezwaar tegen dit blogje, maar daar trek ik me natuurlijk niets van aan.
Zojuist waren Willemijn en ik even in het Gemeentemuseum, dankzij twee tussenuren. We kwamen bij eeehh, Manet, de Blauwe regen. Ik herinnerde me dat ik dat vroeger het mooiste schilderij vond dat er is. Mijn zus woonde in Voorburg en als ik daar was ging ik altijd even naar het Gemeentemuseum om het schilderij te zien. Ik rende beleefd groetend langs alle Mondriaans en kwam tot stilstand voor de weelde van Manet. Prachtig. Ik was vijftien, zestien.
Dat ik Manet niet meer de beste vind is niet zo vreemd. Smaak groeit ook groter. Grappig is wel dat de smaak zowel naar achteren als naar voren groeit. De periode rond de eeuwwisseling van de achttiende naar de negentiende is niet zo heel erg interessant meer.
posted by Frank Blaakmeer at 14:45
3 Comments:
Ik denk Monet!
Als je de periode ontgroeit van heel verliefd kaarten naar je lief sturen met Manet/Monet, worden die schilderijen en hun makers je ook minder lief. Ik zeg 'je', 't gaat natuurlijk niet over mij... Überhaupt nooit.
JV
Mooooooonet.
Grappig, ik heb altijd gedacht dat ook dit waterlelies zijn en dat het voor de rest van de vijver, in het museum in Parijs, een vreselijk gemis was.
Maar... in mijn vergissing ligt volgens mij het antwoord: Monet was eigenlijk uitsluitend bezig met het weergeven van 'licht'. Denk Magritte, maar dan een stukje terug: Ceci n'est pas 'blauwe regen' maar: Dit is wat Ik Zie. Hij gebruikt hiervoor een vlekkerige, vegerige toets, met veel lichte tinten. Manet schildert daarentegen, naar mijn idee, veel donkerder en zwaarder en eerder in vlakken dan in vegen.
Beide schilders zetten zich af tegen de strenge normen van de academies en salons van toen. Dat geldt niet alleen voor de schildertechniek, maar zeker ook erg voor de onderwerpen. Maar daar waar Monet zijn onderwerp de drager maakt van zijn onderzoek naar vorm en kleur (ook al is het op een heel poëtische manier) zijn de werken van Manet vaak geëngageerd en 'rauw' van stijl en geldt eigenlijk het omgekeerde.
Leuk stukje Frank. Goed om over zoiets na te denken. Ook mooi dat het plaatje niet helemaal recht is maar een beetje meegaat met zijn stijl en tijd. Dat je een periode steeds minder interessant gaat vinden, moet je me toch eens uitleggen. Dat is toch geen kwestie van smaak? En een 'groter' wordende smaak? Ik krijg ineens trek zo'n heerlijke ansicht van JV.
;) NIN
Een reactie posten
<< Home