Navigatie

Toen ik nog met mijn ouders op vakantie ging zat ik altijd tweede piloot. De tweede piloot heeft de kaart. Mijn vader volgde mijn instructies bindelings op, terwijl mijn moeder vanaf de achterbank protesteerde. Ik had altijd gelijk. Hoewel? Eén keer stuurde ik mijn vader de Autobahn op, ter hoogte van Kassel. Mijn fout. Het duurde dertig kilometer heen en dertig kilometer terug voordat we onze route op het punt waar het fout ging konden voortzetten. Zie je wel, zei mijn moeder. Maar mijn vader bleef me vertrouwen. En terecht.

Vandaag had Dick, die het mooiste vak geeft, een gastdocent. Het ging over navigatie op zee. De kinderen kregen een kaart van de wateren om ons heen alsmede een ingewikkeld soort draaibare plastieken koersbepaler. Er waren vijf groepjes en drie prachtige plastieken. Tot mijn grote vreugde snapten de groepjes van 3C waar ik me mee bemoeide onmiddellijk dat koersbepaling ook heel goed werkt met een gewone geodriehoek. De enthousiasten, als altijd meisjes, werden ook bij het meten van grote afstanden over de kaart heel creatief. Je pakt gewoon je multomap als lineaal.

De gastdocent, een ruige jonge zeeman met een schijn van baard en een wild krullend kapsel die collega Dick de V. te DH het zeilen probeert bij te brengen, zei het onderwijs aan drie gym heel leuk te vinden. Als hij Dick zo ver heeft dat die een jaar zelfstandig over de aarde kan dobberen mag hij best een tijdje invallen. Als het over kartografie gaat pik ik graag een lesje mee.