Jachthaven

Het is feest in Oude Wetering. We varen langs driedubbelgeparkeerde motorkruisers. Overal worden grote luidsprekers buiten gezet. Een eindje verder wordt op een platte schuit een groot vuurwerk voorbereid. Later slepen ze het ding naar het midden van de Braassemer en dan gaat de fik er in. Maar dan zijn wij alweer thuis.

We meren af in de jachthaven. Uit het gebouw klinkt muziek. Hard en levend. Iemand zingt in een krakkemikkige microfoon Hollandse schlagers. Het is hard, levend en vals, maar net ver genoeg weg. We eten en drinken nog wat voordat we de boot afsluiten. De muziek gaat van treurig naar triest en dan weer terug. Totdat het ophoudt.

Op het terras van een appartementengebouw dat over het water uitkijkt besluit iemand dat de leemte gevuld moet. Snoeihard galmt een Nederlands lied over het water. Vier mensen staan er op een balkon naast te lachen. De tekst luidt:

Als je nu niet springt,
en als je nu niet springt,
en als je nu niet springt,
ben je een ho-mo-fiel.

We kijken elkaar verbijsterd aan. Robert zegt: "Kijk, het huis ernaast is te koop"

Even later gaat de levende muziek verder. "Kennen jullie deze nog, van de George Baker Selection?" Het balkon zwijgt. We gaan van boord en lopen naar het restaurant. Er staan drie mensen buiten te roken. Om de hoek is een terras. Er staan twee mannen van tegen de zestig. De één heeft een gitaar, de ander zingt. Het terras kijkt uit over een veld met tafels en stoelen. Er is in de verste verte geen mens te bekennen.