We two boys together clinging

In het museum voor moderne kunst in Glasgow, een heel hip museum als je de locals mag geloven, is de bovenste verdieping gewijd aan hermafrodieten. Nee, niet aan kikkers en salamanders en andere amfibieën, aan menselijke hermafrodieten. Dat je een heel klein piemeltje hebt dat eigenlijk als clitoris is bedoeld. Of andersom. Of zoiets.

Het leukste is de tekening die ons normale homo's en hetero's waarschuwt: wij herma's zijn de toekomst. Maar het mooiste, het "ik kom de zaal binnen, kijk rond en word opgezogen door dat ene schilderij"-schilderij, dat is gewoon van David Hockney.

Volgens de begeleidende tekst is dit het eerste openlijk homosexuele schilderij uit de kunstgeschiedenis. Eigenlijk doet het er niet toe. Het is een betoverend doek, ongeacht de portee.

De titel is ontleend aan Walt Whitman, de dichter van Amerika, aan het wat rommelige gedicht met dezelfde titel:


We two boys together clinging,
One the other never leaving,
Up and down the roads going—North and South excursions making,
Power enjoying—elbows stretching—fingers clutching,
Arm’d and fearless—eating, drinking, sleeping, loving, 5
No law less than ourselves owning—sailing, soldiering, thieving, threatening,
Misers, menials, priests alarming—air breathing, water drinking, on the turf or the sea-beach dancing,
Cities wrenching, ease scorning, statutes mocking, feebleness chasing,
Fulfilling our foray.