Hopper

Ze zijn kleiner dan ik dacht en allemaal even groot. Het zijn er acht, twee aan twee opgehangen in de centrale ruimte van de Kunsthal. Hopper in Europa, kom er maar eens om.

De oudste twee zijn enigszins brave impressionistische doeken van een haven, een stukje dorp. Het zelfportret en de voyeuristische blik op de damesrug kaderen zowel in als uit. Er is ruimte in het schilderij, daar waar wij het niet kunnen zien.

Er is een vreemde enigszins kitscherige avondlucht. En dan blijven er drie kenmerkende Hoppers over. De dame in de deuropening, met de rode jurk, wat doet die dame daar?

Van de twee huizen, half in beeld, met een vermoeden van landschap er omheen, mochten we er eentje meenemen, We kozen dezelfde, zoals altijd. Die hangt hier nu aan de muur, tegenover de boeken.

Nee, niet echt.