Blauw

Tegen het eind van klas drie was de verliefdheid voorbij. Eén keer was ik op haar verjaardag, in Roswinkel. De dochter van de dominee. We waren al heel erg getrouwd, maar zij wist nog van niks. Ik verliet haar zonder dat ze het doorhad.

In klas vier ontdekte ik het meisje met de blauwe schoenen. We spreken 1975, iedereen draagt schoenen in zwart of in bruin, maar zij niet. Haar schoenen zijn blauw, haar haar is lang en blond. Aan het eind van de dag gaat ze volleyballen, op school. Ik ga ook volleyballen op school. Ze zit in de derde. Ik vind bij toeval een lijst met namen van haar klas. Ik besluit dat ze de mooiste naam heeft. Paulien, zo moet ze heten. Dochter van de dokter, de notaris, de burgemeester. Paulien.

Maar ze heet R....... Op een schoolfeest, waar de mijnen en ik aan de kant zitten om naar de meisjes te kijken, de benen slungelend, hooghartig maar vol van verzwegen verlangen, de geest vol beweging en dans, maar met de durf stevig op de grendel, op zo'n feest dus, op zo'n feest sta ik op, loop een paar moedige meters en zeg tegen haar:

Wil je met me dansen?

Ze kijkt naar me, een uur, een dag, een halve seconde, en zegt:

Nee.