Negenendertig vier

Vrijdag lopen we door de wonderschone Gelderse Vallei. Eerst over de in onbruik geraakte spoordijk, later langs de Grebbelinie, vlak langs het kanaal. Jong groen en knotwilgen, zelfs als de zon even schuil gaat lijkt het allemaal licht te geven. Waar we het kanaal langs de linie verlaten om in westelijke richting verder te gaan, houden we lunchpauze. Mede Zwerfgroepers spreken hun waardering uit over het feit dat we onderweg zelf koffie zetten. Tegenwoordig heerst de thermoskan.

Ik ben een beetje rillerig. Naarmate de tocht, die vandaag lang is, vordert, neemt het rillen alleen maar toe. Koude en warmte wisselen elkaar in snel tempo af. Als we op het kamp bij Den Treek aankomen, laat ik de rugzak vallen, strek me uit, leg mijn hoofd op de onderkant van de rugzak en beweeg me een uur lang niet meer. De zon verwarmt van achter de wolken het terrein, dat een beetje komvormig lijkt.

Als de zon zakt, lukt het me niet meer om warm te worden. Direct na het eten kruip ik met zoveel mogelijk kleren aan in de slaapzak. Koortsdromen maken me de komende uren meermalen even wakker. Ik probeer dan krampachtig om de dromen, die eigenlijk steeds op hetzelfde neerkomen, te lezen. Het zijn abstracties die lijken te vragen om een rationele uitleg. Totdat het koortsige brein opnieuw onder zeil gaat.

De volgende dag neem ik afscheid. Ik wil naar mijn eigen bed en zo min mogelijk lopen. De bijna drie kilometer naar de bushalte matten me af. Thuis blijkt waarom.