Zes april

Ruim vijfenzestig jaar geleden, in de vroege ochtend van de zesde april 1945, zat mijn moeder op het hekje voor het huis in Vriezenveensewijk te kijken naar het A-Squadron van het Twaalfde Regiment van de "Manitoba Dragoons". De Canadezen kwamen uit Vriezenveen, en zouden doortrekken naar Vroomshoop, waar ze net op tijd aankwamen om de liquidatie van vijftig burgers te voorkomen.

De avond ervoor was het mijn vader die op het hekje zat. Hij wou er persé bij zijn, wanneer de bevrijders door de straat rolden. Het wachten duurde lang, het werd donker en mijn vader besloot een tukje te gaan doen.

Mijn vaders slapen was vermaard. Naar eigen zeggen heeft mijn moeder serieus geprobeerd hem te wekken toen het geraas er dan eindelijk was, maar zonder resultaat. Ach, mijn moeder op een hekje, dat was voor die jongens toch ook veel leuker.

De volgende dag kreeg mijn vader gelegenheid genoeg om de schade in te halen, vertelde mijn moeder me net over de telefoon, want toen hij naar school fietste kwamen hem tientallen legervoertuigen tegemoet. De dingen waren zo breed dat hij elke keer met zijn fiets de berm in moest als er weer één passeerde.

Het duurt even voor het tot me doordringt: mijn vader ging op de dag van de bevrijding gewoon naar zijn werk.